​De kunst zit in het bloed van de Vlaming; of dat nu met of zonder onder de invloed heeft te maken van de “Vlaamse Meesters” blijft een open vraag.
Het is opmerkelijk hoeveel mensen in ons land kunst maken vanuit een drang en/of een behoefte om de ‘dwingende’ professionele tijd te mengen met de eerder ‘schaarse’ tijd van vrije creatie.
Die ongedwongen momenten leveren vanuit mentale rust en vrijheid, kunstwerken op die zonder pretentie andere mensen op een andere manier doen kijken en denken. Dat zouden velen die niet meteen behoren tot de kunstwereld niet doen, mochten deze in de eerder lokale anonieme “luwte” werkende kunst lief-hebbend kunstenaars er niet zijn.
Dat het kunstenaar-zijn een soort van roeping kan zijn of worden drukt zich uit in het statuut van de vele professionele kunstenaars die hun volle tijd met alle risico’s van dien – investeren in kunst die weliswaar om te overleven aan de wetten en dictaten moet voldoen van een fel naar het grote geld geëvolueerde kunstmarkt.
Bob Mertens, die ik niet kende is één van de zo vele toegewijde kunstenaars die het bezig zijn met kunst in de slipstream manoeuvreerden van hun beroep- in casu bij Bob Mertens, tewerkgesteld in de toelevering van de bouw-sector. Het is dan ook wiedes dat Bob Mertens inspiratie put uit al dan niet gevonden, op de kop getikte of gemanipuleerde materialen die hij een een draai geeft, een lik gespoten verf toedient of perfect dingen weet te schikken in een seriële orde. Het is ook evident dat Bob Mertens zijn interesse laat gaan naar thema’s die met architectuur, urbanisatie en design hebben te maken.
En ja zonder dat een kunstenaar dat soms zelf beseft wordt hij beïnvloed door aangekochte kunstboeken en door het bezoeken van tentoonstellingen zoals dat hier ‘merkbaar’ het geval is met ondermeer René Magritte, Pol Bury en Louise Bourgeois.
Het zijn kunsthistorische knipogen waarmee Bob Mertens jongleert in zijn blik op kunst die hij steevast beperkt als een menselijk te manipuleren formaat waarin zich meer-lagige en ont- en verdubbelde betekenissen schuil houden.
Per slot van rekening was het de beeldenstormer ‘première classe’ Marcel Duchamp die poneerde dat het altijd de toeschouwer is en blijft die het werk inhoudelijk afmaakt; dat behoort tot het domein van het particuliere en dat betekent dat een goed kunstwerk dan ook alle mogelijke richtingen kan uitzwermen qua inhoud.
Het werk van Bob Mertens kan dus worden beschouwd als een variant op nouveau réalisme – accumulaties van identieke objecten scharen zich niet zelden op een vierkanten drager en gedragen zich in een all-over kleurpartij tot een soort van egale, minimale landschappen waarheen en waartussen het dagelijkse object nog steeds zichtbaar blijft.
Bob Mertens relativeert zichzelf en de kunst en weet dat vooral te bereiken in de soms grappige titels die niet altijd zo onschuldig overkomen alsof ze zich voordoen.
De tentoonstelling “Combined” brengt een subjectieve greep uit een nerveuze en hoge productie.
De kunst van Bob Mertens laveert op zijn persoonlijk en professioneel leven alsook op de wereldlijke ervaringen die hij als bagage met zich meedraagt. De kunst van Bob Mertens is dan ook een soort geabstraheerd plastisch dagboek waarin het leven zich vertaald in talige kunst waarin kleur de vorm volgt van een beeldend avontuur dat bij deze kunstenaar niet valt af te remmen.