NL
Als de dagen korter worden en het licht zich verschuilt achter grijze wolken aan de einder van de overkant van De Schelde dan brengt het creëren van momenten van verlichting soelaas. Kunst die zich niet beurs-noteert maar die zich gedraagt naar de ongekende mentale uithoeken waaraan een mens beantwoordt en probeert er beelden van in elkaar te steken.
Het zich verbinden aan een stijl betekent achteruitgang, beweerde kunstenaar Stefaan Vermuyten en deze gedachte staat aan de kant van kunstenaars die durven hun intuïtie en drijfveren te volgen die ze ver-beelden in een taal die niet tot de standaard behoort. Kunst kan een vrijplaats zijn waar in de meest logische omstandigheden de vorm aanmeert bij de vrijheid van denken.
Kunst is in en tussen het tumult van de wereld een niet omheinde oase waar de verbeelding de andere donkere, duistere en nauwelijks toegankelijke kant van de mens kan aanspreken. Het licht is hier van doen; het licht dat zich als een efemere aan- en afzetbare ‘sfeer’ aandient en an sich al fascinatie uit- en afstraalt.
‘Honoré d’O is een kunstenaar die als een goedaardige boswachter zonder een zaklampje momenten afwacht in de duisternis. Momenten die met de tijd zelf het speurend zoeklicht en de gevangen beelden oproepen die ontsnappen aan de zwaartekracht van de rede.’
Honoré d’O produceert (hier) een flux van fragiele kunstwerken als exit van een permanent denk-proces met materialen zoals gevonden voorwerpen en (haast) waardeloos materiaal zoals vederlicht piepschuim in plaat- en bolletjes-vorm. Vederlichte materie die hij al vrij lang ‘symbolisch’ gebruikt als zijn ultieme ronddolende molecule van alle materialen.
De sneeuwwitte kleur van piepschuim – al dan niet verhard verovert en betovert zijn beeldtaal; een taal die niet circuleert in een ‘ism’ en/of garant staat voor een veilig mercantiel kunst-label. De broosheid van zijn artistieke productie verdraagt hoogstens een geëngageerd zorg dragen; de breek- en kwetsbaarheid is een kwaliteit en een signaal dat de kunst zich afspeelt tot diep in de futiele overpeinzingen van de mens.
De tentoonstelling in B Scene is qua concept ‘binnenstebuiten’, de stoep is de publieke ruimte die het interieur vervangt. De toeschouwer kijkt via een display van op de voetpaden – van om het hoekje – via twee brede vensters naar een tot stilstand gebrachte panoramische parade van beelden waarin het licht een rol speelt.
Fantastische taferelen en constellaties vertonen impliciete verhalen waarin beelden van een herkenbare inslag zich mengen met andere beeld-geplogenheden. De beelden zijn ontwapenend en verengen zich niet tot gestolde/gekende denk-modellen. Het is de vrijheid van de toeschouwer om de beelden aan te vullen met ‘wat dan ook’ dat in zijn/haar gedachten op-komt. De machtige De Schelde krijgt in B Scene een pendant in de vorm van een cirkel met Middellandse-zee blauwe vloeistof die met één draai een hemelse draaiende kolkende storm teweegbrengt…
Poëzie loert hier om de hoek als een wonderbaarlijke hold-up uit een einde-jaarmoment die het grijs en het duister verdrijft.
Het licht in de kunst van Honoré d’O fonkelt … in onze ogen.
LL
December 2024
ENG
As the days grow shorter and light hides behind the grey clouds lingering over the Scheldt’s far horizon, creating moments of illumination offers solace. Art that doesn’t adhere to market values but instead reaches into the unexplored mental realms of human nature strives to piece together images from this internal space.
“Committing to a style means regression,” claimed artist Stefaan Vermuyten, a sentiment that aligns with creators who dare to follow their intuition and motives, shaping them into expressions outside conventional norms. Art can be a sanctuary where form, under the most logical conditions, docks with the liberty of thought.
In the chaos of the world, art becomes an unbounded oasis where imagination reaches into the darker, obscure, and often inaccessible corners of human existence. Here, light plays a vital role—a fleeting, ethereal presence that can be switched on and off, radiating a unique sense of fascination.
“Honoré d’O is an artist who, like a benevolent forester without a flashlight, waits for moments in the dark—moments where time itself summons the searching light and captures images that defy the gravity of reason.”
In this exhibition, Honoré d’O produces a flux of delicate artworks born from a continuous thought process, using materials such as found objects and seemingly valueless items like feather-light polystyrene sheets and spheres. This material, symbolic in his work, has long been his ultimate wandering molecule of all materials.
The snow-white hues of polystyrene—hardened or otherwise—dominate and enchant his visual language, a language that resists classification into an “ism” or commodification as a market-friendly art label. The fragility of his creations invites careful handling; their breakability and vulnerability signal art’s deep engagement with the human condition’s fleeting reflections.
The exhibition at B Scene takes a conceptually “inside-out” approach. The public space—the sidewalk—becomes the interior. Viewers peer through two large windows from the footpath, catching glimpses of a frozen panoramic parade of images where light takes center stage.
Fantastic scenes and constellations hint at implicit narratives, merging familiar imagery with other visual customs. The artworks disarm, refusing to confine themselves to static or predictable frameworks. Viewers are free to expand upon the scenes with whatever thoughts arise in their minds. The mighty Scheldt finds its counterpart in B Scene through a circular installation of Mediterranean-blue liquid, spinning into a celestial whirlpool with a single turn.
Poetry lingers around the corner like a miraculous end-of-year heist, dispelling the grey and the gloom. The light in Honoré d’O’s art sparkles—brightly—in our eyes.
LL
December 2024
By Luc Binst and Luk Lambrecht